Na norveškom arhipelagu Svalbard, u Artičkom okeanu, nalazi se mali grad Longyearbyen kojeg je osnovao ruski magnat, Džon Monro Longyear, još davne 1906. godine.

Za vrijeme Drugog svjetskog rata, ovaj gradić je bio totalno uništen od strane njemačkih vojnika, ali je godinama kasnije renoviran pa sada spada u atraktivnija mjesta.

Iako u Longyearbyenu imate mnogo toga da vidite, od prelijepih bazena i sportskih dvorana, do crkvi, hotela i simpatičnih prodavnica, nijedna od tih stvari nije zanimljiva kao podatak da se u ovom mjestu pokojnici ne sahranjuju.

“Ljudi umiru, naravno, kao i svugdje, ali se ne organizuju klasične sahrane, a razlog tome su preniske temperature koje se kreću od -20 do -13 stepeni Celzijusa,” objasnio je savjetnik guvernera Svalbarda, Terje Karlsen i dodaje da zbog dubokog permafrosta zakopana tela ostaju sačuvana, odnosno ne raspadaju se.

Iz straha da se zbog ovoga ne pojavi neka bolest opasna po čovječanstvo, jer raznorazni virusi i bakterije opstaju na niskim temperaturama, odluka, koja je doneta još 1950. godine u eri španskog gripa, glavi ovako.

Svi stari i bolesni mještani prevoze se u drugi dio Norveške, gdje provode svoje poslednje dane, a nakon smrti moraju biti kremirani. Njihov pepeo, u urni, može biti vraćen porodici, koja bira da li će pepeo sahraniti ili uraditi nešto drugo sa njim.

Kako je navedeno na portalu “Ladbible”, u ovom najsevernijem naseljenom mjestu u svijetu, po popisu iz 2019. godine, živjelo je 2.368 stanovnika.

Kurir
Izvor: ( www.kurir.rs / MojaTV.rs )