ODLUKA vlasti u Prištini da protera igumana manastira Devina voda kod Zvečana, protosinđela Fotija, ne samo da je nastavak sinhronizovanih napada na SPC, već predstavlja institucionalizovanje višedecenijskog nasilja, koje može da ima nesagledive posledice po opstanak srpskog naroda u pokrajini.

Foto: Printskrin/Jutjub/Kosovo onlajn

Bilo je od okončanja rata 1999. gorih primera obračuna sa kliricima od pomenutog, ali ovaj poslednji motiviše Aljbina Kurtija da makar u jednom segmentu zaokruži priču o sebi kao “balkanskom Zelenskom”. Jer, kao što je i vlast u Kijevu nedavno zabranila rad kanonski priznate Ukrajinske pravoslavne crkve Mosokovskog patrijarhata, tako bi i Priština, pravdajući se tobožnjim bezbednosnim razlozima, mogla da učini i sa SPC. Tačnije, da se po uzoru na Ukrajinu i Crnu Goru napravi “frankenštajn” verska organizacija – Kosovska pravoslavna crkva koja bi preuzela vlasništvo nad hramovima.

Priština je na tom polju preduzela već neke korake. Tako su u više navrata štampali pamflete o “istorijskom nasleđu Kosova”, u kojima se govori o manastirima “vizantijsko-kosovarskog stila” gde su se molili “kosovarsko-albanski hrišćani”. Pokušali su i da Dečane, Gračanicu i Pećku patrijaršiju, koji su upisani na Uneskovu listu svetske baštine, preimenuju u “kosovske kulturne spomenike”. Uz sve to ne prestaju pokušaju u kojima prednjače političari iz Nemačke i Velike Britanije da se SPC predstavi kao “trgovac oružjem”, odnosno gnezdo srpskog terorizna na KiM, i to bez ijednog dokaza. To je naročito izraženo posle krvavih obračuna u Banjskoj.

U takvoj atmosferi i narušenim odnosima između Zapada i Rusije, nije teško biti maštovit, pa pretpostaviti da bi vaseljenski patrijarh Vartolomej, koji pretenduje da bude “pravoslavni papa” i koji je pod kontrolom Vašingtona, u doglednoj budućnosti i nekakvoj tvorevini kao što je KPC mogao da uruči tomos o autokefalnosti.

Foto Z. Jovanović

Tekst potpisa

Akademik i istoričar Slavenko Terzić istakao je za “Novosti” da je proterivanje igumana Fotija samo po sebi varvarski čin, ali s druge strane je svedočanstvo da se viševekovni teror nad Srbima i njihovim svetinjama na Kosovu i Metohiji nastavlja i u 21. veku pred očima tzv. slobodnog i demokratskog sveta.

– Potpuno su u pravu oni koji smatraju da je krajnji cilj volja albanske manjine na Kosovu i Metohiji da etnički očiste ovu našu zemlju što su inače činili i u 19. veku do 1912. godine i tokom Drugog svetskog rata i posle rata sve do devedesetih godina 20. veka. Ogroman broj naših crkava i manastira tokom prethodnih vekova je porušen, neki su samo u 20. veku rušeni četiri puta, kao što je na primer Markov manastir, neki su bili pretvarani u džamije kao Bogorodica Ljeviška u Prizrenu ili Banjska. Mnogi domaći i strani izvori svedoče o tome ali to izgleda danas stvarne gospodare Balkana i Kosova i Metohije uopšte ne interesuje. Šta možete očekivati od naroda koji masovno ruši sva srpska groblja i druge tragove srpskog postojanja u tom središnjem delu Stare Srbije. Ta vrsta nekog savremenog neonacizma potpunog uništavanja svih tragova srpskog istorijskog života u ovom delu naše zemlje ne izaziva u Evropi nikakvu osudu, a da ne kažemo zgražavanje. To je užasan zločin. A to se ponavlja uporno najmanje poslednjih dvesta godina.

Nemanjići postali Nimani

U SVOJIM nastojanjima predstavnici Prištine idu do apsurda da srpsku dinastiju Nemanjić “pretvaraju” u albansku lozu Nimani ili da tvrde da je Miloš Obilić bio albanski vitez koji je ubio turskog sultana. U pamfletima, pa i u udžbenicima, negira se ne samo prisustvo srpske kulture, koja se pripisuje Vizantiji ili Albancima, već i postojanje Srba na KiM, koji se opisuju kao osvajači koji su tlačili “autohtone” Albance.

Istoričar Aleksandar Raković istakao je za “Novosti” da će Albanci na KiM sigurno krenuti u obračun sa SPC i da čekaju da pronađu pravi momenat, a da je proterivanje monaha Fotija i sve što su do sada činili samo uvertira.

– Srpska pravoslavna crkva je institucija koja povezuje narod u regionu i na Kosovu i Metohiji i poslednja je brana rastakanju srpskog nacionalnog korpusa. Uloga Crkve je dublja od prostog očuvanja naroda i njegovog identiteta, ali je ova njena uloga zapala za oko onima koji ne misle dobro našem narodu i našoj državi. Srpski narod se 1918. ujedinio u jedinstvenu državu koja je razbijena 1991. i 1992. godine, a zatim i 2006. S tim procesom nestajale su zajedničke institucije srpskog naroda, ali važan i suštinski izuzetak je Srpska pravoslavna crkva – jedina preostala institucija koja i danas objedinjuje Srbe na svim našim etničkim teritorijama. Zapadni imperijalisti i naši protivnici iz okruženja smatraju da će konačni udarac srpskom jedinstvu biti razbijanje SPC. Zato ne čudi što se u nekim evropskim dokumentima i ne pominje celovitost SPC, već se tretira kao “pravoslavna crkva u Srbiji”, “pravoslavna crkva u BiH” i “pravoslavna crkva u Crnoj Gori”. U Vikiliks depešama se za Eparhiju raško-prizrensku SPC može uočiti i američki konstrukt “kosovska pravoslavna crkva”. Namere su čak i javno objavljene, a neki koraci preduzeti da bi se davao vetar u leđa napadačima na SPC kako u otcepljenim republikama bivše Jugoslavije, tako i okupiranom Kosovu i Metohiji.

Raković podseća da su “albanski separatisti već pokušali da preuzmu nadležnost nad kulturnom baštinom Srbije i SPC na KiM, da decenijama rade na tome da lažima obezbede inostranu podršku za preuzimanje Visokih Dečana, Pećke patrijaršije, Bogorodice Ljeviške i Gračanice”.

Inače, od 1999. godine i završetka rata na KiM, kada je počeo egzodus srpskog naroda do proglašenja takozvane nezavisnosti 2008. godine uništeno je čak 156 crkava i manastira. Samo od početka godine zabeleženo je 12 udara – obijani su hramovi, cepane zastave SPC, postavljanje oznake terorističke OVK…

Hrisantovo svedočanstvo

– ILUSTRACIJE radi, pećki arhimandrit Hrisant piše 8. jula 1858. godine: “Mi se plašimo da izađemo iz manastira i narod ostaje u svojim kućama u neprestanom strahu za život”. Rade šta hoće, pljačkaju, ubijaju, izazivaju požare oko Peći: “Mi kao ovce, nad kojima visi nož”. Albanci su 1857. godine ubili nastojatelja manastira Devič arhimandrita Pajsija, a to su isto učinili i 1941. sa igumanom Damaskinom. Srpske patnje Evropa ne vidi i ne želi da čuje, ali uprkos tome moramo se boriti svim sredstvima kao što su činili i naši preci i kao što to čine drugi narodi kada žele da očuvaju temelje svoje civilizacije – podseća Terzić na događaje iz prošlosti.

Prošlo je i 24 godine od ubistva monaha Haritona Lukića koje je OVK otela i odsekla mu glavu, a niko nije odgovarao.